Inżynieria lądowa określana także budownictwem lądowym i wodnym – dyscyplina nauk inżynieryjnych i technicznych kształtująca powierzchnię Ziemi pod potrzeby egzystencji człowieka. Łączy w sobie umiejętności takie jak analizowanie, projektowanie, wznoszenie oraz utrzymanie wszelkich budowli jak i ich elementów składowych, a w szczególności takich konstrukcji i ich elementów jak mosty, drogi, kanały, zapory oraz inne budowle, także te określane budynkami. Inżynieria lądowa wywodzi się w linii prostej od starożytnej dziedziny opisanej przez Witruwiusza zwanej przez niego samego architekturą. Duży wkład w rozwój współczesnej inżynierii lądowej ma dziedzina określana jako inżynieria wojskowa^[1].

Inżynierię lądową kraje należące do OECD podzieliły na cztery subdyscypliny^[2][3]:

• inżynierię lądową
• inżynierię architektury
• inżynierię budowlaną, inżynierię miejską i strukturalną^[4]
• inżynierię transportu.

Działalność w zakresie inżynierii lądowej w pewnych przypadkach wymaga transferu wiedzy powiązanego z innymi dyscyplinami nauk inżynieryjno-technicznych, takimi jak:

• inżynieria środowiska
• elektrotechnika, elektronika, inżynieria informatyczna
• inżynieria mechaniczna
• inżynieria chemiczna
• inżynieria materiałowa
• inne dyscypliny nauk inżynieryjno-technicznych.

Inżynieria lądowa znajduje zastosowanie na wszystkich poziomach życia cywilizowanych społeczeństw. Od poziomu samorządowego do zakresu ogólnokrajowego, a w sektorze prywatnym od indywidualnych właścicieli do międzynarodowych firm budowlanych.